Nie macie pojęcia jak dziwnie
jest mi myślę, (a co dopiero posiać!) o tym, że od dzisiaj jestem już oficjalnie
pełnoletnia. Dorosłość wciąż wydaje mi się przecież tak odległą, nie czuje się wystarczająco
dojrzałą by móc podejmować ważne decyzje dotyczącego mojego życia, nie mówiąc
już o głosowaniu w wyborach… Niestety nikt nie wynalazł wciąż wehikułu, który umożliwiłyby
podróże w czasie, bądź urządzenia, które potrafiłoby spowolnić upływ czasu,
więc muszę to zaakceptować. Cyferki już się zmieniły, dowód parzy w dłoń, ale
przyjmę to na klatę i obiecuję samej sobie, jednocześnie wypowiadając te słowa
nad gasnącymi świeczkami: zrobię wszystko
co w mojej mocy, by uczynić moje życie jak najlepszym.
