Zostawiłeś mi tylko rozczarowanie

Tytuł oryginału: History Is All You Left Me 

Tytuł polski: Zostawiłeś mi tylko przeszłość

Autor: Adam Silvera

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

Wydawnictwo: We need YA

Życie Griffina w jednej chwili przeistoczyło się w równię pochyłą. Jedyne, co mu zostało, to żal i sekrety. Na domiar złego, jego ból po starcie ukochanego jest w stanie zrozumieć tylko Jackson – nowy chłopak Theo z Kalifornii.*

&&&

Bardzo chciałam przeczytać książki Adama Silvery, ponieważ słyszałam o nich mnóstwo dobrego, a w dodatku ich tematyka wydawała mi się niezwykle interesująca. Po lekturze Naszego Ostatniego Dnia tego autora, mój entuzjazm nieco opadł, bo ten tytuł był dobry na tyle bym, wspominała go z uśmiechem na ustach, ale nie na tyle rewelacyjny bym szczególnie się nim zachwycała. Do Zostawiłeś mi tylko przeszłość podeszłam już więc z nieco mniejszym entuzjazmem, mimo że opis powieści sugerował, że będę mieć do czynienia z naprawdę piękną książką.

Miałem zaszczyt zostać zniszczonym przez niego, dzięki czemu znaleźliśmy we mnie kogoś lepszego, prawdziwszego, niż osoba, którą udawałem.

Ta historia toczy jednocześnie na dwóch osiach czasowych. Z jednej strony czytamy o teraźniejszości, gdzie Theo nie żyje, a więc o smutku, żałobie i odnajdywaniu się w świecie po śmierci ukochanego. I było to dla mnie zadziwiająco nudne i męczące doświadczenie, ponieważ żeby móc to wszystko zrozumieć i przeżywać, musiałabym przynajmniej polubić, a najlepiej zrozumieć postaci, których „rozwój” obserwuję na drugiej płaszczyźnie czasowej, a tak niestety się nie stało. Po drugie była to narracja tak przygnębiająca, że nie dawała czytelnikowi chwili na oddech, a swoim bohaterom lepszego momentu, że po kilkunastu stronach po prostu się przyzwyczaiłam do tej atmosfery i przestała ona budzić we mnie jakiekolwiek uczucia – było tu tak smutno, że aż w końcu nie smutno. Problemem było dla mnie też to, że nie działo się tu nic szczególnego – ot dwóch chłopaków wspominało trzeciego chłopaka, włócząc się przy tym zwykle po mieście.

Znaczna część tej książki opowiada też o przeszłości i ten pomysł krył w sobie ogromny potencjał. Zamiast obserwować tu jednak rozwój postaci i zmiany, jakie zachodziły w relacjach między nimi, patrzyłam na dwóch dzieciaków, którzy nagle stwierdzili, że darzą się ogromnym uczuciem, wyznają więc sobie uczucia w bardzo głębokiej i pięknej scenie (wcale nie), a potem śledziłam po prostu nastolatków pomiędzy którymi nie czułam za grosz chemii. Dowodem na to, jak płytkie było uczucie tej dwójki niech będzie scena ich pierwszego seksu, w której Theo przyszedł do chorego Griffina i pomiędzy zdaniami pyta go, czy chce to zrobić, ten zmieszany odpowiedział „no chyba chcę” i tak pod wpływem jakże magicznej atmosfery oraz tego, że rodzice chłopaka wyszli na całe dwie godziny do sklepu dochodzi do ich pierwszego razu. I żeby nie było nieporozumień – ja naprawdę rozumiem, że są pary, u których wyglądało to dokładnie tak samo, ale proszę Was, książka wmawia mi przez dziewięćdziesiąt pięć procent jak wielkie i głębokie było uczucie łączące te postaci, a ja, żeby polubić tę historię musiałabym zrozumieć, dlaczego Griff tak bardzo rozpacza po swojej stracie, tymczasem ich uczucie nie było nawet proste, ale po prostu strasznie płytkie.

Płytkie są tu także emocje i wszystkie inne relacje łączące postaci w książce, ponieważ wszystko było tu przez autora uproszczone, sprowadzane do pustych gestów i patetycznych słów. Nie widziałam przyjaźni między postaciami, a tym bardziej ich miłości, jak dla mnie równie dobrze mogły być dla siebie nieznajomymi, ale połączyło ich banalne pożądanie, które potem przerodziło się w obsesję. Tak, nie chciałam tego mówić, ale relacje miłosne w tej książce są po prostu toksyczne – każda z postaci, która dostała takowy wątek była bowiem egoistą, który nie patrzył dalej niż na czubek własnego nosa i miał w poważaniu uczucia drugiego człowieka. Nikt nie wahał się tu nawet na tym, jak bardzo wykorzystywał drugiego człowieka dla swoich celów, jak bardzo go ranił i sprowadzał do przedmiotu, niemającego uczuć.

Odwracam się i widzę kilka nowych twarzy, które idą w naszą stronę. Jeśli ja ich nie znam, oni nie znają mnie, więc nie mogą wiedzieć, dlaczego to dla mnie takie trudne, dlaczego nie potrafię przekręcić tej przeklętej gałki i wejść. Bo nie znają naszej historii.

Nie wiem też, co się stało ze stylem Adama Silvery, który w Naszym Ostatnim dniu pisał rewelacyjnie, doskonale rozumiejąc swoich bohaterów, tymczasem tutaj podarował czytelnikowi męczące monologi głównego bohatera, płytkie opisy uczuć i drętwe dialogi.

Przejdźmy jednak do mojej największej bolączki tej powieści do jej bohaterów.

Griffin to postać niebywale męcząca, która o zgrozo, jest także narratorem całej historii, która ma obsesje na punkcie przeszłości, co w pewnym momencie czyni go ogromnym egoistą, osobą, która tak bardzo zamknęła się we własnym żalu, że przestała dostrzegać drugiego człowieka, a zamiast tego stała się nieodpowiedzialnym, tchórzliwym, kłamliwym i irytującym bohaterem, które nie potrafiłam polubić. Mimo całej niechęci muszę jednak docenić to, z jaką skrupulatnością prowadzany był wątek jego nerwicy natręctw i jak wiele dodał on samej powieści.

Niczego dobrego nie mogę jednak powiedzieć o obsesji Griffina, czyli Theo, który wskoczył na podium na mojej liście najbardziej znienawidzonych bohaterów literackich. Był to bowiem chłopak paskudnie samolubny, pragnący wagi wszystkich wokół siebie, chcący wciąż znajdować się w centrum zainteresowania, niegotowy na jakiekolwiek poświęcenia dla drugiego człowieka, oszukujący bez mrugnięcia okiem, chcący mieć nie tylko przysłowiowego wróbla w garści, ale także wszystkie gołębie z okolicy, nie mając na uwadze uczuć przyjaciół i niepozwalający im odejść, chociaż sam już dawno ich opuścił. Przepraszam za wyrażenie, ale Theo to moim zdaniem dupek do kwadratu i nijak nie potrafiłam żałować jego śmierci razem z Griffinem.

Ludzie są skomplikowanymi puzzlami i zawsze próbujemy ułożyć ich pełny obraz, ale czasami coś idzie nie tak albo nie kończymy. Czasami tak jest lepiej.

Zostawiłeś mi tylko przeszłość to przede wszystkim według mnie książka męcząca i nudna, która bez wątpienia jest mocnym kandydatem na moje rozczarowanie roku. Nie potrafiłam polubić żadnej z postaci, która pojawiła się w powieści, zrozumieć ich postępowania i uwierzyć w łączące ich relacje, co w połączeniu z naprawdę nużącą według mnie fabułą, sprawiło, że niestety nie potrafiłam czerpać przyjemności z lektury.

Moja ocena: 

★★☆☆☆☆☆☆☆☆

(bardzo słaba)

*Fragment opisu pochodzi z serwis Lubimy Czytać