Skrótowiec #1 - pierwsza miłość, życie po gwałcie i ogień przeznaczenia

Skrótowiec to nowa seria wpisów na blogu, w której to będę zamieszczać mini opinie o przeczytanych przeze mnie książkach. Nie oczekujcie rzetelnych recenzji, nastawcie się raczej na dwa, trzy akapity o tym co w owej pozycji najbardziej, a co najmniej mi się podobało. 

Tytuł oryginału: Our chemical hearts
Tytuł polski: Chemia naszych serc
Autor: Krystal Sutherland
Tłumaczenie: Donata Olejnik 
Wydawnictwo: Dolnośląskie

Henry jeszcze nigdy nie był zakochany, choć wierzy w miłość bardzo mocno. Gdy do zespołu gazetki szkolnej dołącza Grace – ubierająca się w męskie ubrana, chodząca z laską dziewczyna, której przeszłość kryje mroczną tajemnice, nic nie wskazuje na to by nastolatków połączyła choćby przyjaźń. Los bywa jednak bardzo przewrotny, a pierwsze miłości pełne zarówno słodyczy jak i goryczy.

„Dlaczego Henry Page nie ma dziewczyny?”
Wersja robocza numer pięć.
Ponieważ, jak się okazuj, i tak trzeba gonić, nawet te dziewczyny, które nie mogą uciekać 

Chemia naszych serc to kolejna z tych książek, które równie łatwo się czyta, co później się o nich zapomina. Krystal Sutherland opowiada w tej powieści o nastoletniej miłości Henry'ego do Grace w bardzo przyjemny, naturalny sposób, a pozostałe relacje wykreowane przez pisarkę również zasługują na pochwałę. Bohaterowie tej powieści choć zostali stworzeni na prostych schematach to wciąż są ciekawi i co ważne nieirytujący. Najmocniejszą stroną tej książki jest zawarty w niej humor – prosty, momentami opierający się na ironii, a co najważniejsze mądry i niewymuszony. Styl którym ta powieść została napisana jest płynny oraz przyjemny odbiorze, nawet jeśli po przeczytaniu pewnych scen można dojrzeć brak doświadczenia autorki.

Jeśli macie ochotę na lekką książkę o pierwszej miłości, której towarzyszą mroki przeszłości to ta historia jest dla was. Ja bawiłam się przy niej bardzo dobrze i nie żałuję poświęconego jej czasu, nawet jeśli niedługo zapewne ucieknie mi z pamięci.

Moja ocena:

★★★★★★★☆☆☆

(bardzo dobra)

Tytuł oryginały: The Way I Used To Be

Tytuł polski: Co mnie zmieniło na zawsze

Autor: Amber Smith

Tłumaczenie: Karolina Pawlik

Wydawnictwo: Feeria Young

Jedna sytuacja, która zmieniła jej życie. 

Zmienił prawdę w kłamstwo.

Zmienił miłość w nienawiść.

Zmienił dziewczynkę we wrak.

Gwałt.

Teraz już nic nie ma znaczenia.

Bo ona jest już inna. Na zawsze.

Moje ciało to komnata tortur. To pierdolone miejsce zbrodni. Wydarzyły się tutaj potworne rzeczy. Nie warto o tym mówić, nie warto tego komentować, nie na głos. Nigdy.

Amber Smith stworzyła powieść skierowaną do młodych dziewczyn napisaną językiem dzięki któremu, książkę czyta się szybko, choć trudno powiedzieć, że przyjemnie. Atmosfera panująca, bowiem przez całą historię jest przytłaczająca, bolesna, ciężka i momentami czułam się nią wręcz osaczona, ale myślę, że to dobrze. Co mnie zmieniło na zawsze skradło dzięki temu nie tylko mój umysł, lecz zawłaszczyło również fragment mojego serca, rozrywając go na małe kawałki.

Jest to również książka, której każda kolejna strona coś we mnie niszczyła – wiarę w ludzi. Następujące po sobie sytuacje wierciły mi też w brzuchu coraz większą dziurę, a przez większość tej historii chciałam krzyczeć: dlaczego? Dlaczego to musiało się stać? Dlaczego ona to sobie robi? Dlaczego nikt niczego nie robi, przecież widzą co się dzieje!

Smutek, nienawiść i współczucie – te trzy emocje niemal definiują historię stworzoną przez Smith. Opowieść o zagłębianiu się w lęku oraz nienawiści do świata, do najbliższych, do własnego ciała. Jeśli macie ochotę na trudną opowieść o autodestrukcji, której czytanie zajmie wam niewiele czasu to Co mnie zmieniło na zawsze jest dla was.

Moja ocena:

★★★★★★★★☆☆

(rewelacyjna)

Tytuł oryginału: November 9

Tytuł polski: November 9

Autor: Colleen Hoover

Tłumaczenie: Piotr Grzegorzewski

Wydawnictwo: Otwarte

Dziewiątego listopada to wszystko się zaczęło. To tego dnia Ben i Fallon całkiem przypadkiem spotkają się w restauracji.

Dziewiątego listopada ich miłość ma prawo istnieć. To tego i tylko tego dnia zakochani będą mogli się ze sobą skontaktować.

Dziewiątego listopada to wszystko się skończy. 

Kiedy znajdujesz miłość, to ją bierzesz. Chwytasz obiema rękami i robisz co w swojej mocy, żeby jej nie puścić. Nie możesz tak po prostu od niej odejść i oczekiwać, że będzie trwać, dopóki nie będziesz na nią gotowa.

Ładna okładka, ciekawy tytuł i intrygujący opis i czego więcej może oczekiwać czytelnik po książce? W przypadku tej powieści, lepszego wykorzystania świetnego pomysłu. Mam wrażenie, że to właśnie powód przez który nie lubię się z Hoover. Autorka niewątpliwe ma dobre pomysłu, które dają podstawę na porywający romans, ale ciekawe idee gdzieś się zatracają między jednym a drugim problemem rzuconym pod nogi bohaterów.  Niewątpliwym minusem w całej powieści są  też zawarte w niej dialogi, które mocno kuleją, brzmiąc papierowo, a nierzadko też dziwnie.

Główne postaci – Ben i Fallon nie są szczególnie ciekawymi osobowościami. Można co prawda ich polubić jako osobnych bohaterów, ale razem zdają się tracić swój urok na rzecz pływania w morze miłości. Dobrze zostało zarysowane za to tło całego romansu, które jest bardzo ciekawe i nie pozwala odbiorcy zatonąć w słodkościach, a mówię tu o pożarze, relacjach rodzinnych i całkiem nieźle nakreślonych postaciach drugoplanowych.

November 9 to książka bardzo podobna do pozostałych książek Colleen Hoover. Nie brakuje tu bohatera kryjącego mroczną tajemnicę, skomplikowanej miłości oraz przeznaczenia, które odgrywa bardzo ważną role i pcha zakochanych w swoje ramiona, naprzeciw całemu światu. Nieco kuleje tu zapis dialogów, momentami jest tu zbyt cukierkowo, a chociaż po drodze możemy spotkać kilka zaskoczeń to wszystko prowadzi do wiadomego zakończenia. Nie mam złudzeń, nie jest to książka idealna, ale w jakiś pokręcony sposób wciąga do swojego świata i na leniwie popołudnie nada się całkiem dobrze.

Moja ocena:

★★★★★★☆☆☆☆

(dobra)